Ποιος είπε ότι οι Πορτογάλοι ήθελαν πιο πολύ τη νίκη από τους «ερυθρόλευκους»; Το ότι έπιασαν καλύτερη απόδοση κόντρα σε μια ομάδα που ήταν περισσότερο κουρασμένη και με σημαντικές απουσίες (Βάις, Μασάντο, Τσόρι για ένα ημίχρονο), δεν σημαίνει ότι προσπάθησαν και περισσότερο.
Οι παίκτες του Θρύλου ήταν εκείνοι που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, πάλεψαν σαν τα σκυλιά για να κρύψουν τις αδυναμίες τους και να πάρουν το «χρυσό» τρίποντο. Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε φουλ επίθεση, επειδή πολύ απλά δεν μπορούσε να το κάνει. Ήταν, όμως, σφιχτός σαν το… ατσάλι και είχε έναν «χρυσό» πορτιέρε κάτω από τα δοκάρια του.
Η απόδοση του Ρομπέρτο ήταν το επιστέγασμα της θέλησης και του πάθους που είχε όλος ο Ολυμπιακός στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ασφαλώς και πρέπει να είσαι τερματοφυλακάρα για να πιάσεις όσα «κατέβασε» ο Ισπανός, αλλά πρέπει να το θέλεις και πολύ. Να το δείχνεις στους απέναντι ότι θα πρέπει να… ματώσουν όχι για να σε νικήσουν, αλλά έστω για να σου βάλουν γκολ!
Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν τον… αέρα των «αετών» από το πρώτο παιχνίδι της Λισαβόνας. Εκεί κατάλαβαν ο Ζεσούς και οι παίκτες του ότι έχουν απέναντί τους μια ομάδα που παίζει με το μαχαίρι στα δόντια. Έτρεξαν, προσπάθησαν, άλλαξαν τη μπάλα, έφτασαν στα καρέ του Ολυμπιακού, δημιούργησαν ευκαιρίες, αλλά δεν είχαν την ψυχραιμία και το τσαγανό για να νικήσουν εκείνους που το ήθελαν πιο πολύ. Τον Ρομπέρτο και την ομάδα του!
Αν με ρωτήσει κανείς αν προτιμώ τη μπαλάρα που έπαιξε για ένα ημίχρονο ο Θρύλος, αλλά έχασε με 1-4 από την Παρί ή την εικόνα του εντός έδρας αγώνα με τη Μπενφίκα που συνοδεύτηκε, όμως, από το νικηφόρο 1-0, θα διαλέξω τη δεύτερη επιλογή.
Όλοι, βέβαια, θα ήθελαν κάτι ενδιάμεσο δηλαδή και ωραία μπάλα και νίκη, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν το σημαντικότερο. Μιλάμε για ανθρώπους όχι για μηχανές κι όποιος νομίζει ότι ο Ολυμπιακός δεν κουράστηκε στη Λεωφόρο, επειδή ο ΠΑΟ δεν είναι όσο ανταγωνιστικός ήταν στο παρελθόν, είναι μακριά νυχτωμένος.
Μπορεί οι «πράσινοι» να μην έχουν το ρόστερ του παρελθόντος, αλλά για εκείνους το ματς του Σαββάτου ήταν ο αγώνας της χρονιάς. Τα έδωσαν όλα σα να μην υπάρχει αύριο, οπότε είναι ξεκάθαρο ότι και ο Ολυμπιακός ζορίστηκε για να φτάσει στη γλυκιά νίκη του 90’.
Το θέμα είναι ότι η ομάδα του Μίτσελ έμαθε να κάνει κάτι που δεν ήξερε μέχρι πριν λίγο καιρό. Έμαθε να παίζει με σκοπιμότητα. Να κοιτάζει την ουσία και να μην αγωνίζεται σε όλα τα παιχνίδια με… αέρα τα πανιά! Στο υψηλότερο επίπεδο οι νίκες φέρνουν τις διακρίσεις κι όχι –απαραίτητα- η καλή απόδοση.
Ο Ολυμπιακός έχει φτάσει σε ένα σημείο που είτε έτσι, είτε αλλιώς, φτάνει στο στόχο. Κι αυτό ένα πράγμα σημαίνει: Πως πλέον μιλάμε για μια μεγάλη ομάδα και μέσα κι έξω από τα σύνορα!
Υ.Γ.: Η εκπληκτική απόδοση του Ρομπέρτο επισκίασε την μεγάλη προσπάθεια του Σαβιόλα στο πρώτο ημίχρονο, τη γκολάρα του Μανωλά, τη δαιμονισμένη προσπάθεια του Σαλίνο, τις επελάσεις του Χολέμπας, τα stop του Σιόβα, τα χορευτικά του Τσόρι στο β’ μέρος, τον ατελείωτο ιδρώτα του Φουστέρ. Όλοι έβαλαν ένα λιθαράκι για να φτάσει ο Ολυμπιακός στο σημείο να βλέπει φάτσα την πρόκριση στους «16». Απλά, του Ισπανού γκολκίπερ και του Μήτρογλου, είναι, ως τώρα, λίγο μεγαλύτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου