Ήταν βαρύ το... σουβλάκι

Αδέρφια μου, κούνελοι, καλημέρα… Δεν μπορώ να συνέλθω ακόμη από αυτό που πάθαμε χθες το βράδυ στη Λιβάδεια. Και πώς να το κάνω όσο σκέφτομαι ότι από την αρχή μέχρι το τέλος κάναμε μία εκδρομή παρωδία και στο τέλος χάσαμε κιόλας.  

Και μέσα σε όλα έχει να πάει ο κυνηγός στην Θεσσαλονίκη και να παίξει με τα καρντάσια μας, τα οποία όμως θα είναι μισά. Όχι, δεν θα τους λείπει ο Βιεϊρίνια και ο Κοντρέρας, άλλοι είναι αυτοί που λείπουν σε τέτοια ματς φίλοι μου. 

Χάθηκε ένας Άγγελος στον πάγκο να τα κάνει όλα έτσι όπως αυτός ξέρει; Χάθηκε να υπάρχει ένας Βόκολος; Τώρα που δεν έχουμε χορηγίες για να θυμόμαστε στα παιδιά μας η μνήμη μου τρέχει σε ακόμη παλιότερες καταστάσεις, με δικά μας παιδιά.

Δεν λέω, δεν έχω παράπονο από την υποδοχή που είχαν κάνει σε εμάς, αλλά σήμερα έχουν δύσκολο έργο. Και μάλιστα σε μία ημέρα που νιώθω σαν… κερατάς και δαρμένος. 

Τι εννοώ; Την φάγαμε εμείς την… ήττα που δεν κατεβαίνει με τίποτα και τώρα πρέπει να χωνέψουμε και το γεγονός ότι απόψε η διαφορά θα πέσει κάτω από τους τρεις και σε λίγο καιρό θα έχουμε το ντέρμπι. Άρα, τι μας μένει; Τα φάγαμε τα ψωμιά μας.  

Εν τω μεταξύ, κούνελοι, μιας και η κουβέντα για φαΐ, το σουβλάκι που με κέρασαν στη Λιβαδειά μου έπεσε βαρύ, ακόμη και σήμερα, μία ημέρα μετά χάλια είμαι. Σόδες πίνω συνέχεια, αλλά δεν κάνουν δουλειά. 

Και τώρα μαθαίνω ότι παίζει να τιμωρηθεί η έδρα μου. Καλά είμαστε σοβαροί; Τόσο κόπο έχουμε κάνει για να τα σπάμε σε όλα τα άλλα λαγούμια, και όχι στο δικό μας. Ξαναείδατε αντιεξουσιαστές; Είδατε να γίνεται κάτι στο ΟΑΚΑ; Στα Γιάννενα, στο Αγρίνιο και στη Λιβαδειά τα σπάμε. Κάτι κάναμε και στη Θήβα, αλλά εκεί μας πήραν τα σκάγια. Απαράδεκτο να τιμωρηθούμε (μεταξύ μας, όχι ότι πιστεύω πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο). Θα διαμαρτυρηθώ. Από αύριο και αν έχω κουράγιο…