Ακούω ακόμα, τόσο καθαρά, στα αυτιά μου την ήπια και γεμάτη παράπονο παρατήρηση του -μακαρίτη- πατέρα μου κάθε φορά που μ’ έβλεπε «κρεμασμένο» στην ασπρόμαυρη ακόμα τηλεόραση (ελληνική επαρχία τη δεκαετία του ’80 γαρ) ν’ αγωνιώ για αγώνα του Ολυμπιακού. «Σπύρο ο Ολυμπιακός θα σού δώσει να φας; Διάβασε τα μαθήματά σου», έλεγε. Έβαζε την… κασέτα κάθε φορά. Όλοι οι γονείς έχουν τη δική τους κασέτα.
Θυμάμαι κι αυτές τις Δευτέρες (Θεέ μου τί μαρτύριο ήταν αυτό!) στο γυμνάσιο και το λύκειο. Δευτέρες μέσα στα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας. Έως ότου φτάσει το λεωφορείο στο σχολείο έκανα από μέσα μου πρόβα τί θα πω για να «αποκρούσω» το πείραγμα πράσινων και κίτρινων φίλων μου στο σχολείο. Έψαχνα επιχειρήματα για να τους ταπώσω.
Ευτυχώς υπήρχε και το μπάσκετ. Τί θυμήθηκα τώρα; Νόμιζα ότι έχω πάθει εγκεφαλικό. Ή κάτι πολύ κακό το βράδυ του χαμένου τελικού στο Τελ Αβίβ από την Μπανταλόνα. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Το επόμενο λίγο. Έπαιρνα κάθε μέρα αθλητική εφημερίδα. Εκείνη δεν πήρα. Πρώτη φορά μετά από ούτε θυμάμαι πόσο πολύ καιρό. Δεν άντεχα ούτε τα πρωτοσέλιδα να δω.
Θυμάμαι και τον Παναθηναϊκό της γειτονιάς. Εφιάλτης σκέτος. Με τον Ολυμπιακό στα «πέτρινα» χρόνια και τον Βαρδινογιάννη να μεσουρανεί (και να οπλοφορεί να προσθέσω) με περίμενε στη γωνία. Κυριολεκτικά. Εργάζονταν (ακόμα κι σήμερα εκεί είναι) ως σερβιτόρος στο καφέ-εστιατόριο της γειτονιάς. Ο δρόμος από το σπίτι μου προς την αγορά του χωριού περνούσε μπροστά από το μαγαζί «του». Αδύνατο να τού… ξεφύγω. Και παραδίπλα δύο αδέρφια ΑΕΚτσήδες. Άλλοι εφιάλτες κι αυτοί.
Θυμάμαι και τον Παναθηναϊκό της γειτονιάς. Εφιάλτης σκέτος. Με τον Ολυμπιακό στα «πέτρινα» χρόνια και τον Βαρδινογιάννη να μεσουρανεί (και να οπλοφορεί να προσθέσω) με περίμενε στη γωνία. Κυριολεκτικά. Εργάζονταν (ακόμα κι σήμερα εκεί είναι) ως σερβιτόρος στο καφέ-εστιατόριο της γειτονιάς. Ο δρόμος από το σπίτι μου προς την αγορά του χωριού περνούσε μπροστά από το μαγαζί «του». Αδύνατο να τού… ξεφύγω. Και παραδίπλα δύο αδέρφια ΑΕΚτσήδες. Άλλοι εφιάλτες κι αυτοί.
Θυμάμαι κι άλλα. Πάρα πολλά. Να σουτάρω στον τοίχο της εκκλησίας, ατελείωτες ώρες, παριστάνοντας ότι είμαι ο Αλεξανδρής. Όταν δεν παρίστανα τον Ρομάριο, έκανα τον Αλεξανδρή. Οφείλω να ζητήσω συγνώμη και από τους δύο για την… δυσφήμιση. Ο τοίχος της εκκλησίας αποτελούσε ατομική προπόνηση. Ένα χωράφι με λίγο χόρτο και πολύ χώμα πιο κει, σαν το γήπεδο του Πανθρακικού ένα πράμα, αποτελούσε τον τόπο συνάντησης για τα ντέρμπι με τους φίλους. Συνήθως ήταν Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού. Όχι που να το παινευτώ αλλά κερδίζαμε τις περισσότερες φορές.
Κι ύστερα το σχολείο τελείωσε. Και ήρθε η απόφαση για τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Σπουδές δημοσιογραφίας. Δοκιμή στο Mega. Στο ελεύθερο ρεπορτάζ αλλά το μυαλό ήταν κολλημένο στο αθλητικό. Αυτό το κόλλημα με οδήγησε να παρακαλέσω το τηλεοπτικό συνεργείο του Mega να δηλώσει το όνομά μου, ως βοηθό καμεραμάν, δεν μ’ ένοιαζε, ώστε να… τρυπώσω στο ΟΑΚΑ για να δω από κοντά το πρώτο μου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Στις 4 Απρίλη του 1998. Μια μέρα γεμάτη λιακάδα. Ο Παναθηναϊκός ήταν γηπεδούχος. Κι εγώ… φιλοξενούμενος δίπλα σε μια κάμερα του Mega. Να «καρφώνουν» ο Γιαννακόπουλος και ο Μαυρογενίδης σε μια νίκη με 2-0 και να μην μπορώ να εκδηλωθώ. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν κι άσχημα. Έβλεπα πολλές πράσινες θλιμμένες φάτσες τριγύρω. Έχει κι αυτό την ηδονή του…
Και μετά ήρθε ο Flash 96 και το sportnews.gr. Μαθητευόμενος κι εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να αισθάνομαι ότι το όνειρό μου, τελικά, μπορεί και να γίνει πραγματικότητα. Ότι η ομάδα που έβλεπα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στο χωριό θα μπορούσε να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Η γνωριμία με τον ΑΔΕΡΦΟ μου (πια), Χρήστο Μεγγλίδη, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής. Φτασμένος δημοσιογράφος εκείνος, ταξίδευε με τον Θρύλο παντού και μας… ταξίδευε με τη φωνή του στα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Με έκανε βοηθό του. Μού άνοιξε το δρόμο. Σ’ αυτόν τον σιχαμένο χώρο που λέγεται δημοσιογραφία, πιστέψτε με, δεν συνηθίζεται. Ακομπλεξάριστος σε βαθμό… κακουργήματος. Καλός σε βαθμό… μαλακίας. Βοήθησε τους πάντες κι αυτοί οι πάντες όταν βολεύτηκαν σφύριξαν αδιάφορα. Γιατί; Επειδή ξέρουν ότι είναι καλύτερός τους. Σε όλα. Ώπα, μην ξεφεύγω όμως από το θέμα.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν με… έσπρωξε και στο πρώτο μου ταξίδι, με τον Ολυμπιακό, στο εξωτερικό. Το πρώτο και πιο όμορφο από εξωαγωνιστικής πλευράς. Αν δεν έχετε πάει στο Σαν Σεμπαστιάν, την πόλη στην οποία εδρεύει η Σοσιεδάδ, και αντέχετε οικονομικά, μην το σκέφτεστε. Ήττα με 1-0, μ’ εκείνο το χαζό πέναλτι στο τέλος αλλά εγώ ήμουν… αλλού. Πήγα για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Με τον Ολυμπιακό! Ήρθαν κι άλλα στην πορεία. Ήρθε κι ο «Πρωταθλητής». Άλλο μεγάλο κεφάλαιο (σχεδόν 10 χρόνια) κι αυτό με πολύ πικρό και άδοξο φινάλε. Ας είναι…
Η ζωή δεν είναι ευθεία. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Και η δική μου παράλληλη ζωή με τον Ολυμπιακό είχε πολλά στάδια. Πολλά πάνω και λιγότερα κάτω. Μετανιώνω για πράγματα που έκανα. Περισσότερο μετανιώνω για πράγματα που δεν έκανα και δεν είπα όταν έπρεπε. Μόνο για ένα ΔΕΝ μετανιώνω. Που έβαλα σ’ ένα πολύ μεγάλο χώρο στην καρδιά μου τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Ακόμα κι αν αύριο δεν τον παρακολουθώ από τόσο κοντά, το συναίσθημα δεν θ’ αλλάξει. Νομίζω, τελικά, πως μπορεί η καψούρα να γίνει και μεγαλύτερη. Να σαι καλά Θρύλε μας. Δεν θα σου πω να τα εκατοστίσεις γιατί είναι ένα… τσιγάρο δρόμος. Θα σού ευχηθώ να μην ξεχάσεις ΠΟΤΕ την καταγωγή σου και τί προστάζει το DNA σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου