Φυσικά και όχι. Ο Ολυμπιακός, φέτος, δυσκολεύεται πολύ στο πρωτάθλημα μακριά από το Καραϊσκάκη. Ήταν μόλις η 3η νίκη του, μετά απ’ αυτές σε Εργοτέλη και Κέρκυρα, εκτός έδρας. Και ήταν μια νίκη, όπως αυτή στο Παγκρήτιο, που ήρθε στο φινάλε.
Όπως πολλές φορές ως τώρα στη φετινή σεζόν, ο Ολυμπιακός εμφάνισε τη γνωστή αστάθεια στην αμυντική του λειτουργία (σ.σ.: μετά από 90 δευτερόλεπτα στο ματς δέχηκε γκολ από κόρνερ!) και τις γνωστές δυσλειτουργίες στην παραγωγή φάσεων. Γι’ αυτό και η ομάδα κατέφυγε στην περιβόητη, και καθόλου ελκυστική αν γίνεται σε μεγάλο βαθμό, λύση των γεμισμάτων για να βάλει την μπάλα στην περιοχή του Λεβαδειακού.
Όλα αυτά, όμως, τα ξέραμε.
Όλα αυτά, όμως, τα ξέραμε.
Δεν θα σας το παίξω λοιπόν εγώ τώρα έξυπνος. Ματάκια έχετε και βλέπετε. Και τα είδατε όλα αυτά. Τα ξαναείδατε για την ακρίβεια. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί επίσης είναι η παρουσία του Αφελάι (κατά πρώτο λόγο) και του Ντοσεβί (κατά δεύτερο).
Ο Ιμπραΐμ ήταν ο άνθρωπος που έβγαλε τα… κάστανα από τη φωτιά. Δίχως την παρουσία του δύσκολα θα καθάριζε ο Ολυμπιακός και πλέον θα συζητούσαμε σε άλλη… βάση. Αυτός μπήκε και αναστάτωσε τον Λεβαδειακό και ειδικά την αριστερή πτέρυγα της άμυνάς του. Κι αφού ισοφάρισε στο 73′ μ’ ένα περίεργο και τυχερό γκολ, λύτρωσε την ομάδα με την ασίστ στον Μήτρογλου στο 90+1′.
Πολλά έχουν ακουστεί για τον Αφελάι. Ότι είναι… κουτσός, στραβός και ό,τι άλλο θέλετε. Αυτό που εγώ ξέρω είναι πως όπως και με τη Μάλμε, μπήκε αλλαγή και άλλαξε προς το καλύτερο την εικόνα του Ολυμπιακού. Και σκόραρε επίσης. Τελικά, όσα κακά και να πάθει ένας ποδοσφαιριστής, όσες περιπέτειες και να τον βασανίσουν, τη μπάλα δεν την ξεχνάει. Είναι σαν το… ποδήλατο. Άπαξ και το μάθεις, θα ξέρεις να κάνεις ποδηλασία μέχρι και τα βαθειά γεράματα.
Ο Ιμπραΐμ είναι κλάση παίκτης. Μεγάλη κλάση. Και για το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πολυτέλεια. Και φυσικά μπορεί να κάνει τη διαφορά, όπως την έκανε στη Λιβαδειά. Δεν έχει ν’ αποδείξει σε κανέναν ποιός είναι. Ούτε στον Μίτσελ που τον έχει, λίγο, στο… καψώνι τελευταία. Γιατί μπορεί κανείς να πει ότι ήταν… χρυσή η αλλαγή του Μίτσελ με τον Αφελάι, ωστόσο μπορεί να υποστηρίξει και κάποιος άλλος πως κακώς τον είχε εκτός 11άδας εξ’ αρχής. Έτσι δεν είναι…
ΥΓ1: Για τον Ντοσεβί αυτό που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι πως το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Πρέπει να πιστέψει λίγο παραπάνω. Και να μην κάνει αυτά τα… άψυχα σουτ όταν είναι φάτσα με το τέρμα.
ΥΓ2: Λέτε αυτό το γκολ του Μήτρογλου να είναι η αρχή για μια σπουδαία συνέχεια; ΜΑΚΑΡΙ.
ΥΓ3: Εννοείται πως δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον Λάμπρο Μπαλάφα όσον αφορά στην διαφορά διάθεσης των παικτών σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ και Σούπερ Λιγκ. Η μέρα με τη νύχτα. Αν θέλουν όμως Τσάμπιονς Λιγκ και του χρόνου θα πρέπει να κατακτήσουν την Σούπερ Λιγκ, μην το ξεχνάνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου