Ένα αληθινό παραμύθι!

Αληθινή, αληθινότατη είναι η ιστορία που ζει φέτος ο Ολυμπιακός, απλά έχει μέσα και κάποια μεταφυσικά φαινόμενα. Δεν, πειράζει στη ζωή είναι κι αυτά, για να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα, για να μην είναι όλα …μασημένη τροφή. Όσοι επιμένουμε να πιστεύουμε ότι στον αθλητισμό δεν γίνονται θαύματα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει κλονιστεί η πίστη μας.
Το σίγουρο είναι ότι Θεός υπάρχει και μάλιστα την Κυριακή  είχε τα… κέφια του. Αφού απέδωσε …δικαιοσύνη στο Μάντσεστερ και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικό, πρόλαβε την …πτήση και για Πόλη. Έφτασε κάπως αργοπορημένα βέβαια, αλλά όπως και να το κάνουμε Θεός είναι, σταματάει και το χρόνο άμα λάχει… Διότι αυτό ακριβώς έγινε χθες βράδυ στο Σινάν Ερντέμ. Τα ρολόγια κόλλησαν για κάποια λεπτά, όλοι «πάγωσαν» και μόλις ο μεγαλοδύναμος ξαναπάτησε το play, τα πάντα ήταν διαφορετικά. Η μοίρα είχε αλλάξει…
Με το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις με τη λογική πώς ο Ολυμπιακός γύρισε τέτοιο παιχνίδι, αλλά και πώς η ΤΣΣΚΑ έχασε ξαφνικά το …φως της είναι μάλλον μάταιο. Εδώ, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν μπορούν να δώσουν ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν το αποδίδουν μόνο σε αγωνιστικούς λόγους.
Ίσως να χρωστούσε κάτι η ιστορία στον Ολυμπιακό, που είχε χάσει δικό του τελικό το 1994 με αντίπαλο την Μπανταλόνα. Ίσως να το έχει η Πόλη, αφού πριν από επτά χρόνια η Λίβερπουλ, είχε καταφέρει μια αντίστοιχη ανατροπή απέναντι στη Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Από το 3-0 έφτασε μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά στο 3-3 και τελικά σήκωσε την κούπα στα πέναλτι.
Όποιες κι αν είναι οι… ανώτερες δυνάμεις που «καλλιτέχνησαν» το ομορφότερο έργο στην ιστορία του συλλόγου, ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο. Ότι τα παιδιά του Ολυμπιακού δεν θα χρειαστεί να τις… επικαλεστούν πολλές φορές ακόμη. Μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, αλλά και στην «Συνθήκη της Αττικής Οδού» που υπέγραψαν με τον κόσμο τους.
Το άνευ προηγουμένου ξέσπασμα των φιλάθλων του Ολυμπιακού, οι οποίοι έστρωσαν «ερυθρόλευκο χαλί» από το Ελ. Βενιζέλος ως τον Πειραιά για να περάσουν οι πρωταθλητές Ευρώπης, δεν ήταν μόνο ένας πανηγυρισμός τίτλου. Αποτέλεσε τη οριστική επανένωση των δύο πλευρών, οι οποίες απέκτησαν ξανά αυτό που τους έλειπε: Κώδικά επικοινωνίας. Πλέον ο ένα μιλάει στην καρδιά του άλλου και πολύ σύντομα θα φανούν τα  αποτελέσματα…
ΥΓ. Ο Σπανούλης ήταν ίσως ο πιο μετρημένος στους πανηγυρισμούς. Όχι φυσικά γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη…